Een maandje terug
En alles voelt als een droom
Om de woorden uit de mond van een ander te nemen: Alles is voorbij gevlogen, Het voelt net als een droom, zijn we daar werkelijk geweest? Het lijkt een irreëel gevoel.
Ik ben nu een goeie maand terug in België. En alles leek in het begin een sneltrein. Examens afleggen, beginnen werken, ... Eerlijk, ik had geen tijd en maakte geen tijd om terug te denken aan Zuid-Afrika.
Nu komt die slag langzaam terug. Ik werk 3/4de waardoor ik af en toe een dagje thuis ben. En die dagen doen verlangen, doen terug denken, brengen nostaligie en geven me heel wat heimwee. Naar mijn familie daar, naar mijn stageplaats, mijn vrijwilligerswerk. 'Hoe zou het daar zijn?' speelt vaak door mijn hoofd.
Daarom denk ik dat het tijd eens om mijn hoogtepunten op te sommen. Als eerste komt natuurlijk mijn stage Vistarus. Dankzij hen heb ik een heel nieuwe doelgroep leren kennen en ben ik uit mijn comfortzone gekropen. De uitstappen die ik deed met de kinderen, de wedstrijden indoorcricket met de mannen, de karaoke-avonden. Maar ook de mensen, sommigen voelen echt aan alsof ik ze al jaren ken! Vooral Nadia, PR, mis ik ontzettend. Zij is een echte zonnestraal. En de dames in mijn klas, zorgden wekelijks voor een glimlach op mijn gezicht!
Een ander hoogetepunt is ons bezoek aan de farm van Gordon zijn neef. Ellen en David hebben ons zo goed ontvangen. Ze hebben zo een rustig leven op het platteland met hun koeien. En Gordon zijn verhalen zijn zo aanstekelijk. De wandeling naar de top was zwaar maar het uitzicht was fenomenaal.
Natuurlijk waren andere weekends even spectaculair: graaf Reinett, Drakensbergen, Tsitsikamma, Hogsback, Kaapstad en zoveel andere plaatsen. Maar wat vooral het belangrijkste was, waren de mensen. Zonder de medestudenten van België had ik nooit de ervaring van mijn leven gehad. Bedankt daarvoor! Zonder de mensen op stage had ik een heel andere ervaring gehad. Bedankt daarvoor! Moeder en vader, bedankt voor de financiële steun en de motivatie om langs te komen en mij er te helpen geraken. Bedankt Connie en Gordon voor de fantastische zorgen. Bedankt aan Odisee hogeschool voor alle steun! Bedankt aan Chesire home om mij te ontvangen als vrijwilliger. Bedankt aan Rode Kruis Roosdaal om onze uitstappen financieel te ondersteunen. Bedankt aan iedereen die kerstkaarten gekocht heeft!
Bedankt voor alles! in één woord WAAUW! Met als advies: als je kan, trek naar Zuid-Afrika
Sala, Totsiens, see you!
Time to say goodbye
Het zit er op. De 20 weken zijn
voorbij gevolgen. Ons laatste weekendje weg is naar Hogsback gegaan, een klein
bergdorpje waar magie tot leven komt. We verbleven bij 'Away with the fairies.' Dit is een backpackers helemaal
op de rand van de berg, tussen de bossen, in thema van Lord of the rings. Dit
omdat Tolkien, de schrijver, inspiratie heeft gevonden in de bergen en de
uitzichten van Hogsback. Deze moesten we natuurlijk ook ervaren. Daarom zijn we
zaterdag gewandeld tot aan het doolhof, om vanop een rots de zon te zien
ondergaan. 's Avonds genoten we van een pizza aan het kampvuur. Zondag ging het
er iets heftiger aan toe. We deden een wandeling van 4 uur die iets langer
duurde dan gepland. Maar het was het vergeven waard door de verkoeling van de
watervallen, de bossen en de prachtige uitzichten. Ik voelde me net een hobbit.
Maandag zijn we terug naar huis gereden waarna ik doorreed naar een winkel om een foto te laten afdrukken. Dinsdag ging ik op pad met Daphne naar haar 'Kleinschool initiative'. Hier werd vandaag eten uitgedeeld en vond een Xhosa misviering plaats. Dit wil zeggen dat alles in het Xhosa en op zijn Xhosa's verliep: heel vreugdevol, met veel muziek, veel lawaai.
Woensdag en donderdag ging ik voor de laatste keer naar Chesire home. Op donderdag viel dan ook het afscheid. Wat me zeer zwaar viel omdat de kinderen niet zo goed begrepen waarom ik niet meer terug kwam. Ik heb geprobeerd het hen zo duidelijk mogelijk te maken maar dat was niet zo gemakkelijk.
Vrijdag gingen we op onze laatste roadtrip naar Addo. En wat een geluk dat we gingen. We zagen talloze olifanten. (logisch in een olifantenpark) Ook zagen we een leeuwin met haar drie kleine welpjes eten van een koedoe (denken we). Volgens Nadia hebben we zoveel geluk gehad. Zij is hier al regelmatig geweest maar heeft nog nooit een leeuw gezien. Nadien hebben we gebraaid met Connie, Gordon, Cyril, Shannon en de kids. We hebben ook ons afscheidscadeau gegeven waar Connie en Gordon heel blij mee waren. Dit was een foto van ons, 'The big five', op een groot canvas.
Zaterdag zijn Hadassa en ik met Nadia, Wijnand en Christian op pad geweest. Nadia doet PR bij Vistarus en Wijnand is projectleider. Christian is hun zoon. We zijn naar Baviaanskloof geweest. Hier bezochten we een dam en een rivier. Ze wouden ons zo graag alles tonen wat ze deden op weekendjes naar Baviaanskloof. We stopten bij hun kampeerplaatsen aan een rivier, tussen de bergen. We reden de Baviaansberg op. Tot slot hebben we gebraaid op een rustig plekje naast de rivier. Gebraaid op zijn Afrikaans is dus: een broodje, vlees, vlees, vlees en nog eens vlees. Het was super gezellig met hun op stap te gaan. Toen we terugkwamen was de vreugde iets minder. De branden in de buurt van PE zijn zich aan het optrekken. Waar we die ochtend nog groen en natuur zagen, zagen we nadien assen en zwart. Het was zo pijnlijk om te zien.
Morgen gaan we naar Xhosa kerk, waar gezongen en gedanst wordt. Nadien gaan we snel nog richting de marktjes om nog wat souvenirs te kopen. Daarna gaan we naar huis om te pakken voor maandag. Ja, maandag vlieg ik terug. Mijn volgende blog zal waarschijnlijk vanuit België verschijnen.
Hang die drome in die wind, Sodat hul kan leer vlieg.
Onze eerste stop op zaterdag was in the valley of Desolation in Graaf Reinett. De uitzichten zijn hier onbeschrijfbaar. Rotsen en dalen, heuvels, bergen; het was super gezellig om hier de zonsondergang mee te maken.
Maandag, dinsdag en woensdag ben ik naar Chesire home geweest. Deze week hebben we onder andere geverfd met de kindjes.
Donderdagavond ben ik voor de eerste keer naar een criket game geweest. Deze was wel indoor maar zo leuk! De mannen van Vistarus hebben zo iets om naar uit te kijken. En ze hebben nog gewonnen met gelijkspel ook!
Op zondag gingen we door naar Nieu-Bethesda. Een oud, Middeleeuws dorpje waar kunst centraal staat. Hier hebben we galleryen bezocht en genoten van de rust die over ons kwam.
Donderdag en vrijdag ben ik met Peter van Hope vollunteer programme op stap geweest. Hij heeft een aantal projecten onder zijn naam staan. De projecten van Peter zijn allemaal gelegen in een township. Dit om de community meer te betrekken bij het school gebeuren. Frank Joubert primary school, is een lagere school voor de kinderen inde buurt. Kleinschool Initiative is een programma opgebouwd voor volwassenen. Er wordt eten uitgedeeld. Er zijn misvieringen. Lessen worden gegeven. Under the tree is een school in een township. Tinkertods is een kleuterschool in Motherwell, een township. De projecten proberen iedereen in de buurt te betrekken.
Nadien heb ik ook nog gesproken met Francis. Een pastoor die de apartheid heeft meegemaakt. Zijn vader zat opgesloten op Robbeneiland, terwijl hij en zijn familie sabotage aan de lijve meemaakte. Zijn moeder werd gearresteerd omdat ze ging werken, met het geld kon ze haar man vrijkopen en dat mocht niet. Volgens Francis heeft de apartheid de 'humanity' van de mensen weggenomen. Nu leeft hij in een township en is hij een pastoor in de community. Hij zegt dat hij kan stoppen met te praten over de apartheid maar dat de herinnering niet zal wegnemen.
STOP!!!
Time is flying, and I don't want it to fly.
Wees maar zeker dat de tijd vliegt. Deze week is voorbij gevolgen. Zaterdag ben ik op Vistarus (Ja mijn oorspronkelijke stageplaats waar ik nu geen stage meer loop) gaan helpen op hun sponsorfietstocht. Samen met Hadassa en Nadia hebben we gewoon plezier staan maken. Het was zeer leuk om als fotograaf van dienst alles te mogen vastleggen. Johan en nog 6 anderen fietsten zo'n 150 km. Ook drie mensen van Vistarus deelden een fiets. Met als doel om geld in te zamelen. Wij stonden samen met wat mannen van één van de slaapruimtes op de pauze stop na 75 km. Hier kregen de mannen een broodje boerewors en wat drinken. Er was ook één vrouw bij die deze topprestatie aflegde. Voordien zijn we eerst nog bij Nadia thuis geweest. Zij wonen zeer afgelegen in een zelf-herwerkte boerderij. De stallen hebben ze omgevormd tot slaapkamer en woonkamer. Zeer leuk om zo'n huis te zien bij zo'n persoonlijkheid. Nadia is een zeer stralende vrouw die vol enthousiasme in het leven staat. Na ons werk zijn we even doorgereden naar de zee omdat we Nadia's zoon moesten oppikken in een half uur. De twee mannen die bij ons waren konden daardoor de zee weer eens zien. Dat was voor hun jaren geleden. Hun blik, hun houding, het deed me allemaal verbazen. Het deed me beseffen, als maar weer, meer te genieten van de kleine dingen. In de avond was er een barbecue op Vistarus. Heel vreemd maar de mensen halen hun vlees rauw op en moeten het dan zelf bakken op een grote barbecue gemaakt van houten blokken die als kolen dienden. Gelukkig hadden wij Wijnand, Nadia's man. Hij heeft onze kip en worst gebakken.
Nadien hebben zij ons gebracht naar het Nelson Mandela stadion. Waar de Kings zijn ingemaakt door de Brumbies. Leuke, spannende match met een gezellige groep. Een echt familie-uitstapje. Gordon, zijn zoons Rudi en Cyril en zijn meiskies Heleen, Hannelore, Hadassa, Lene en Marie.
Zondag heb ik hard gewerkt voor school waarna ik was uitgenodigd op een bruiloft op Vistarus. Hierbij gingen we eerst naar de mis, welke zeer vergelijkbaar is als bij ons. De priester sprak het koppel aan over hun verleden en toekomst, waarna hij overging op het ja-woord. Nadien gingen we mee naar Vistarus zelf om mee te genieten van het feest. Omdat het een zondag was, gingen we redelijk vroeg terug naar huis. Felicia had een echt prinsessenkleed. En hun 4 kinderen waren allemaal in wit-roos-paars. Zeer schattig om te zien.
Maandag stond ik weer bij de kindjes. Heel druk en vermoeiend op een maandag. Jayden had zin om een grote boodschap te doen in het gras. Assenti wou dan ook daar plassen. De kinderen hebben geen leerinhoud. Er wordt hen amper iets bijgeleerd. Geen live skills, geen dagdagelijkse zaken. De kinderen spelen de hele dag.
Dinsdag was het projectdag. We bezochten andere projecten van Amava. Eerst gingen we naar een school in een township. De grootste verrassing was om te zien dat ze soms met 30 in een klas zitten. Voor de rest was het een zeer grote school met veel klassen, vooral zwarte kinderen. Ik had de school veel barrakeriger verwacht. Daarna gingen we naar Zanethemba. Een leefgroep van 11 kinderen maximum 6 jaar die bij hun ouders zijn weggehaald. Heel schattig dat ze ook baby's hebben. Voor mensen die opvoeder-begeleider willen worden een perfecte stageplaats. Nadien gingen we naar de White lodge, vergelijkbaar met Vistarus. Alleen wordt er van de mensen die binnenkomen veel minder verwacht. Bij Vistarus moet je werken voor wat zakgeld, naar de Bijbelles gaan,... De verwachtingen liggen veel hoger. In de namiddag stopten we bij een centrum voor blinden. Hier leren ze onder andere omgaan met een stok of computer. Gewone basis dingen.Daarna gingen we naar Chesire home. Mijn vrijwillgerswerk voor mensen met een beperking. Ik mocht zelf de rondleiding geven omdat ze het vergeten waren. Tot slot stopten we bij SOS children's village. Allemaal leefhuizen met telkens een mama. Heel mooi dorp, maar heel afgelegen.
Woensdag en donderdag stond ik voor het eerst bij de ouderen. Het was eigenlijk heel erg om te zien. De mensen zitten gewoon te zitten. Ik mocht dan de krant voorlezen (één van vorig jaar) en gewoon samen zitten met de mensen, een praatje doen. Wat zeer moeilijk is want sommigen kunnen niets antwoorden. Donderdag heb ik zelfs een klein muziekmoment gehouden. Voor sommigen was het heel fijn om gewoon eens naar iets te kunnen luisteren en de aandacht die ze krijgen. Anderen zongen sommige liedjes mee.
Een bewogen (en een van de laatste) week.
Wanneer lachen het enige is dat je kan doen.
Maandag ben ik begonnen op Chesire home als vrijwilliger. Ik heb de eerste week vertoeft in het dagcentrum voor kinderen. Waar letterlijk amper iets te beleven valt. Ik kan niet begrijpen dat ouders hun kind hier naartoe zouden sturen. De leerkrachten zijn heel toffe mensen maar ze missen kennis. Een kind wordt geslagen omdat hij iets fout doet maar eigenlijk weet het kind niet beter. Het heeft de mentale leeftijd van 4 jaar. De kinderen hebben nood aan iemand die hen aandacht geeft, hen speelt. De leerkrachten poetsten tussen 12 en 13 uur in plaats van dat ze zouden spelen met de kinderen buiten.
Hoe verlopen de dagen hier? De kinderen zitten vanaf 7.30 op de bus. Ze komen aan iets voor 9. De bus rijdt door alle townships in de nabijgelegen buurt. Een rit van 1 uur en een half. Tussen 9 uur en 10 uur 30 spelen de kinderen of doen ze een activiteit, zoals kleuren of spelen met plasticine. Om 10 uur 30 eten de kinderen hun lunch. Nadien spelen ze buiten tot 13 uur. Hier is een schommel, een glijbaan en wat auto's om mee te spelen. Tot slot moeten de kinderen tussen 13 uur en 13.45 stilzitten binnen, wachtend op de bus. Waar ze weer 1 uur en 30 minuten opzitten.
De kinderen die er zitten, hebben verschillende soorten problemen. Er zitten kinderen met het syndroom van Down. Er zitten kinderen die verlamd zijn vanaf hun navel. Sommige hebben paraplesie. Andere hebben een zwaar mentale beperking. Laat ons zeggen dat er van de 20 kinderen 4 kinderen een beetje kunnen praten. Één van mijn maatjes kan enkel lachen en spelen met een wiel.
Ondanks alle niet zo goede zaken in de opvang, krijg je ontzettend veel van de kinderen terug. Ik rij graag mee met de bus omdat ik dan het ongeloof op de kinderen hun gezicht kan zien. Omdat ik dan de kinderen overdonderd zie. Hun gezichten en hun aantoningen maakt voor mij de busrit meer dan de moeite waard.
Vanaf volgende week sta ik bij de volwassenen. Hier zal ik zorgen voor muzikale recreatie van 9 uur tot 12. Ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen.
A piece of my heart will stay at Vistarus
De hele week was een week van hot naar heir. Ik wou echt overal nog eens geweest zijn. Af en toe hielp ik Jolien en Anaïs voor de Boeremark en de talentenshow op vrijdag. Maandag heb ik mij vooral ingezet om samen met Heloise mijn eindevaluatie te maken. Ze vindt dat ik als persoon erg gegroeid ben. En dat voel ik zelf ook. Op sommige zaken heb ik een heel andere kijk gekregen. Daarbij heb ik andere skills leren inzetten als een opvoeder-begeleider. Denk maar aan één op één counselgesprekken, een uitstap plannen, creatieve workshops geven.
Gedurende deze week heb ik geprobeerd een boodschap achter te laten bij al de vrouwen die ik counsel en zo ook voor de vrouwen in mijn klas. We hebben eerst geschilderd waarna we een klein feestje gehouden hebben met wat limonade en cupcakes. Natuurlijk hoort hier ook bij dat Whatsapp nummers worden uitgedeeld. Alle vrouwen waren stuk voor stuk topmadammen. Het vergt veel moed om je los te scheuren van je verleden, laat staan dat je ergens gaat wonen op een plaats waar je niemand kent. De vrouwen verdienen zoveel respect.
Vrijdag ben ik begonnen met op elke afdeling langs te gaan. Ik had voor elke vrouw een armbandje gemaakt. Natuurlijk horen daar knuffels en een afscheid bij. Ook al zag ik de meeste nog, voelde ik wel al een lichte druk achter mijn ogen. Het viel me op dat zelfs mensen die ik niet gecounseld heb, die ik niet heel goed ken, ook afscheid wouden nemen. En dat deed me zo stilstaan dat ik echt wel een impact heb gehad. Pas achteraf besef je de waarde van een plaats, wanneer het afscheid valt.
In die dag ben ik ook nog snel gaan helpen in de crèche waar ze bezig waren voor moederdag. Het idee was hun handje in verf te steken en zo te plaatsen boven de bloempot. Met een ander vingertje mochten ze dan kleine bloemetjes maken. Hier heb ik ook een groepsfoto getrokken. Alle kinderen wouden op mijn schoot, zo makkelijk ging het om een foto te trekken. De dag vloog echt voorbij.
Vrijdagavond heb ik afgesloten in stijl. Anaïs en Jolien hadden een hele boerenmarkt en talentenshow georganiseerd. Het was heel ontroerend. Op de boeremark deelde ik zelfgemaakte cake uit. De kinderen en volwassenen kregen deze als ze een bonneke hadden. De sfeer was zo lekker! Nadien begon de talentenshow. Ik moest in het midden op een stoel gaan zitten. Mijn medestudenten hadden een film gemaakt samen met alle bewoners. Van zodra het begon, begonnen ook de tranen. Het was zo diepgaand dat iedereen iets moois te zeggen had! Omdat het zo onverwachts was, trok mijn speech op niet zo veel. Ik had zoveel willen terug zeggen maar dat ging op dat moment niet. Iedereen zat of stond rond mij. En toen wist ik dat ik Vistarus voor altijd zal blijven herinneren.
Dat ik er zeker zal terugkeren!
This little one, is a miracle!
Maandag kwam ik op stage aan en was ik zo blij te horen dat de baby's eindelijk waren aangekomen. Dat betekende een babybezoek. Hadassa en ik zijn naar daar geweest voor een eerste kennismaking. Eén van de jongens heet Lindon. De andere heeft nog geen naam. Eén van de baby's is zo klein dat het onvoorstelbaar is dat hij het ziekenhuis uit mocht.
Dinsdag wouden we de mama wat rust geven en zijn we een kleine wandeling gaan doen met de baby's. Ik had de kleinste in men armen en hij is amper te voelen. Hij is zo licht dat je je afvraagt of hij er wel is. Eén van de mannen kwam tegen mij zeggen dat deze jongen eruit ziet als een mirakel.
Voor de rest van de week is alles gegaan zoals een doorsnee week. Counselgesprekken, lessen geven aan een groep vrouwen met het verschil dat ik nu iets klein creatiefs doe voor twee tienermeisjes die elkaar door en door kennen. De bedoeling is dat ze met materiaal en verf, iets voor elkaar maken zelf te kiezen wat.
Daarbij zijn we deze week aan de slag gegaan met onze boeremark. Het project van Jolien en Anaïs waarbij Hadassa en ik een beetje helpen. Ik ben vooral bezig met het downloaden van de liedjes en de songteksten. Natuurlijk moeten we ook reclame maken en dat doen we aan de hand van flyers.
Dit weekend hebben we niet zoveel gedaan. Ik heb mijn eindevaluatie afgemaakt omdat mijn laatste week vanaf morgen 8 mei ingaat. Daarbij ben ik ook naar de winkel gegaan voor mijn afscheidscadeautje. Ik heb besloten om de vrouwen en kinderen een armbandje te geven en de mannen een lolly. Gelukkig kan ik vrijdag afsluiten met een talentenshow. Ik voel me nu al zeer emotioneel tegenover het afscheid.
The beautiful thing about memories is, nobody can take it away from you.
Maandag, dinsdag en woensdag zijn voorbij gevlogen. Ik was deze drie dagen vooral bezig met één van mijn vrouwen. Zij is namelijk bevallen van een tweeling. Telefoneren naar het ziekenhuis, zaken voor haar regelen, ... Ondertussen eens counselen en tot slot nog mijn lessen geven. Ik denk dat de week ook wat voorbij vloog omdat donderdag een vrije dag was.
Door alle stress en vermoeidheid had ik het woensdagavond wat moeilijker. We wouden onze auto's ophalen maar niet alles verliep zoals het moest. Uiteindelijk na een tijdje hadden we dan onze auto's en kon ik meteen in bed kruipen. Ik was per Total. Donderdag (Freedomsday) stonden we op om 5 uur om richting Clarens te rijden. Een zot idee want het was 9 à 10 uur rijden. Maar de tijd vloog als navigator. De GPS in mijn ene hand en een kaart in de andere. Ik volgde de route zeer nauw.
Toen we zijn aangekomen logeerden we in Fouriesburg. Een klein gezellige boerderij bij twee Nederlands die in Zuid-Afrika zijn ingeburgerd. Ik sliep met Wout in een supergroot tweepersoonsbed nadat we met ons allen gezellig bij de kachel hebben gezeten. Vrijdag zijn we vroeg vertrokken richting Monk's Cowl, een dorpje aan de rand van Drakensbergen. Hier hebben we onze eerste wandeling gedaan naar de Sfinx. Een kleine 4 km maar heel hard stijgen. Ik ben op sommige punten op handen en knieën omhoog gekropen.
Het moeilijkste die dag was dat we om 18 uur (als het al donker is) nog naar onze verblijfplaats moesten rijden in Fort Nottingham. Toen we aankwamen, trokken we onze ogen open. Omwille van het weer waren er ontzettend veel vliegen maar de chalet was zo mooi. Vier bedden boven, vier bedden beneden. Sommige bedden waren zelfs verwarmd. We hadden het heel koud -2 graden en hebben besloten een vuurtje te maken. Na een lekkere spaghetti, kroop ik in een lekker warm bedje.
Zaterdag zijn we gaan wandelen in het Giant's castle reservaat. Hier deden we een iets zachtere wandeling. Helaas niet zo goed voor de enkels. Hadassa en ik hebben vaak gelachen om mijn bijna valpartijen. De wandeling was uitgestrekt over 14 km op de randen van bergen tot aan een top, King's view. Om in het reservaat te geraken moesten we toch een uur en half rijden maar tussen mooie uitzichten en bergen door. De avond zijn we afgesloten met een braai in onze chalet.
Zondag vertrokken we weer met de auto richting Clarens. Na een rit van 4 uur, door het prachtige Golden Gate National park, hebben we een lekkere pizza gegeten. Ik een met kip en avocado. Jaja die laatste is een beetje overal mijn favoriet geworden, guacamole of uitlepelen met wat peper en zout. Heerlijk! In Clarens zijn we in de namiddag gaan souveniertjes kopen. Ik kan weer al wat schrappen op mijn lijstje. Onze laatste avond zijn we gezellig gaan eten op een terras met een lekker dekentje rond ons. Zonder deken was het heel koud. De aardappel-prei soep was zo lekker! Na het eten zijn we gezellig in onze chalet (ja, weer eentje) gaan zitten. Vroeg het bed in omdat we om 6 uur weer richting Port-Elizabeth trokken.
Maandag (dag van de Arbeid) reden we dan weer een 9-tal uur naar huis. Ik heb zo genoten van elk moment maar ben wel kapot!
If you carry enough, you can make a difference
Deze week was een vrij bewogen week. Als eerste begonnen dinsdag de nieuwe studenten, Anais en Jolien. We kennen ze wel al maar toch is het afwachten wat zoiets geeft op stage. Het verloop is veel beter meegevallen dan gedacht. De meisjes vallen heel goed mee en zitten op vlak van ideeën op dezelfde golflengte als ons. Het is ook heel fijn eens wat afwisseling te hebben.
Daarnaast ben ik deze week op zoek mogen gaan naar nieuwe dames om te counselen en om les aan te geven. Een belangrijk nieuwtje was dinsdag dat één van mijn vrouwen het ziekenhuis in mocht omdat ze ging bevallen. Ik heb dat zo goed mogelijk proberen opvolgen door te bellen naar het ziekenhuis voor meer informatie. Uiteindelijk is ze pas woensdagavond bevallen met een keizersnede. En ze had onverwachts een tweeling, twee jongens.
Omdat te weten te komen heb ik heel wat rondgebeld. Ik heb zelfs één keer een halfuur aan de telefoon gehangen. Het grote nadeel aan een publiek ziekenhuis is dat je de hulp niet krijgt die je nodig hebt. Mensen kiezen om verpleegster te worden omdat je ervoor betaald wordt, niet omdat je er van houdt. Hadassa, Lynnette en ik zijn haar gaan bezoeken in het ziekenhuis zelf. Ik mocht rijden met een bakkie van Vistarus naar Dora Nginza. We schrokken enorm toen we aankwamen. Sheridan was helemaal aan het weten en had ontzettend veel pijn. Ik wou haar gewoon zo meenemen. De gevoelens die op haar gezicht geschreven waren, raakte me tot diep in het hart. Lynnette en Hadassa hadden het er ook zeer moeilijk mee. Ik heb mijn ogen opgetrokken op de manier hoe ze daar behandeld wordt en hoe ze daar lag.
Deze hele week hebben we alles geregeld voor onze sleepover enerzijds maar ook voor onze uitstap op volgende maandag met de kinderen. Vrijdag hebben we voor de 10 + kinderen een slaapfeestje georganiseerd. Eerst was de talentenshow met dan aansluitend ons feestje. We hebben spannende verhalen verteld, een film gekeken en de kinderen met snacks verwend. De kinderen hebben zo hard genoten. Natuurlijk was het voor ons iets zwaarder omdat we goed moesten opletten wat meisjes en jongens deden en we moesten wakker blijven tot de laatste ging slapen. Een zware klus want om 3.30 is de laatste in slaap gevallen. We waren kapot.
Verder heb ik deze week onze uitstap gepland voor maandag. Hiervoor heb ik gebeld en gemaild naar de organisatie en voor de bus. Gelopen naar de keuken om eten te reserveren. Briefjes gemaakt om de ouders op de hoogte te brengen. De kinderen uitgenodigd. Er komt heel wat kijken bij een eenvoudig tripje.
Zaterdag zijn we naar een township in Walmer geweest. Onze begeleidster vertelde veel verhalen over haar leven hier. Zij woont in een huisje van de overheid maar wil dit graag verhuren. Een township is dus verdeeld in twee grote delen. Je hebt enerzijds de huizen van de mensen die er mogen wonen. Dit zijn huisjes van de overheid voorzien met elektriciteit en water. Het andere deel bestaat uit platen tegen elkaar geplaatst en gesoldeerd. Voor iedereen ziet het er wat anders uit, alles hangt soms af van hoe goed je kan klussen. De mensen daar halen water op de hoek van de straat. Daar is een grote pomp voor een hele reeks huizen. In deze droogte werken de pompen niet altijd. De overheid sluit dan gewoon het water af.
Onze begeleidster had nog andere mensen mee waaronder een jonge studente. Zij woont in dit township omdat haar geld naar haar studies gaat. Meer heeft ze niet. Ze vertelde me over het township zelf. Heel wat mensen klikken hier zo hard samen omdat ze hetzelfde meemaken. De overheid laat hun gewoon rotten op deze plek. Zelf voelt ze zich verbonden met de mensen die er wonen. Het voelt als familie aan. Maar toch wil ze hier heel graag weg. Maar eerst haar studies voltooien.
Country is the way you live, not the way you look.
Maandag zijn we begonnen met een activiteit rond Pasen. De kinderen moesten allerlei opdrachtjes oplossen die hun naar paaseieren zou leiden. Omdat ze een echte Easter Hunt verwacht hadden was dit voor ons een zeer moeilijk spel. Heel veel chaos maar toen we de kinderen zagen genieten van de eieren werd ik meteen blij. Dinsdag hebben we een filmdag gehouden. Voor de middag konden de kinderen onder de 10 jaar kijken. Na de middag de kinderen ouder dan 10. We keken naar Baby's day out en Journey 2. De kinderen leken zich enorm te amuseren.
Woensdag zijn we met 45 kinderen naar het zwembad in Mc Arthur geweest. Dit is een zwembad gelegen aan zee waarbij zeewater gebruikt wordt om het zwembad te vullen. De kinderen hebben de hele dag gezwommen. De blije gezichtjes gaven zoveel voldoening. We hebben dit kunnen doen dankzij een budget dat ik gekregen heb van Rode Kruis Roosdaal. Met dat geld konden we een bus huren en elk kind van inkom voorzien. Er waren ook drie ouders mee. Ook zij hebben ontzettend genoten.
Donderdag was het Belgium day. Het, niet zo leuke voor ons, maar wel grappige was dat we typisch Belgisch weer hadden. Grijs, wolken, regendruppels en veel wind. Dat maakte het moeilijk om de geplande spelletjes buiten te spelen. Daarom hebben we vooral geproefd. Hadassa en ik hadden stoofvlees en pannenkoeken gemaakt. Dit hebben we uitgedeeld aan heel Vistarus. De mensen waren er zo blij mee en vonden het enorm lekker.
Vrijdag was het Goede Vrijdag, in Afrika een feestdag. Voor ons een verlengd weekend. Zeker omdat Paasmaandag ook nog volgde. We zijn daarom naar de boerderij van Gordon's neef geweest. Na een rit van 6 uur zijn we aangekomen. We werden onmiddellijk verwelkomd door Ellen en David en hun drie honden. Ellen en David wonen ergens zeer afgelegen op een rustige plaats. Hun boerderij bestaat uit koeien. Deze zijn verspreid over velden die gaan tot op de bergtop. Welke we dan ook zeker moesten beklimmen. Vrijdag hebben we wat uitleg gekregen over de koeien. We hebben de dag afgesloten met het bekijken van de sterrenhemel.
Zaterdag morgen zijn we in alle vroegte de Spitstop gaan beklimmen. Wat een ongelofelijke job was aangezien er geen wegen zijn. Je loopt letterlijk tussen de velden, koeien, grassen en rotsen. Ik heb echt afgezien. We hebben toen lunch gegeten om 15 uur. Zo lang hebben we er over gedaan. Daarna hebben we het rustiger aangedaan en hebben we potten mogen bakken. Ze zijn nog niet af dus we gaan een tussenstop doen bij Ellen en David op een andere keer. Zaterdag hebben we afgesloten met ons allen in één kamer, met het vuur aan, om een rugby match te kijken. Zeer gezellig. Ellen en David wonen in zo'n oud huis waar de vloeren enorm kraken en je enkel verwarming hebt door het haardvuur.
Zondag zijn we begonnen met het schilderen van onze pottenbakken. Nadien hebben we mogen schieten. Het was wel cool maar niet echt mijn ding. De schoten breken de rust die er tussen de velden en bergen leeft. Omwille van de drukte op de baan op paasmaandag gingen we zondagmiddag al naar huis.
De boerderij kan in zoveel woorden omschreven worden: rust, natuur, ruimte, vrijheid, genieten,... Ik zou er zo kunnen leven.
Is dit vol dan is dit so ...
Het is helaas gebeurd. Omdat ik het belangrijk vind om jullie van alles op de hoogte te houden, zit ik al over mijn bloglimiet. Ik wil ook niets verwijderen dus heb ik besloten gewoon een tweede blogpagina te maken. Voor wie de oude nog eens wil bezoeken:
When kids have more to offer then you think
Donderdag, vrijdag en zaterdag ben ik even meegereisd met mijn ouders. Zij deden een groepsreis met de Blauwe Vogel en logeerde één nachtje in mijn thuisstad. Het was heel fijn om hen terug te zien. Maar zaterdag had ik het toch even moeilijk om weer afscheid te nemen. Maar zoals de tijd hier vliegt, zien we elkaar vast snel weer terug.
Zondag ben ik met de thuisblijvers naar Colchester gegaan. Waar we zijn gaan quad biken. Zo fijn om te rijden door al die velden. En door het ravijn. Ik voelde me echt zweven. Natuurlijk met alle gevolgen van dien achteraf toen mijn quad vastzat in een moeras van olie-zand-modder. Mijn schoenen waren voor de vuilbak. Na de middag zijn we richting de beste pie boerderij gereden. Met nadien een zwembeurt in Sunday rivers.
Deze week staat volledig in thema van ons paasprogramma: Elke dag hebben we wel iets leuks aan te bieden. De kinderen vanaf 6 jaar kunnen deelnemen. Maandag was er direct plat op. De kinderen moesten zelf een liedje maken maar dat lukte minder goed dan gedacht. In de namiddag speelden twee teams tegen elkaar voor het week-durende tornooi. Vandaag was voetbal aan de beurt. Het was zo zwaar voor ons omdat de kinderen het al na een halfuurtje beu waren. En ruzie begonnen te maken. We hebben hier beslist om alles om te gooien de komende dagen.
Dinsdag zijn we gestart met dansen. Eerst deden we bekende dansen zoals de Indianendans, gangnam style, Waka waka,... Dan deden we een spelletje pictionary waar de kinderen iets uitbeelden en de anderen moesten raden. Met tot slot een klein fuifje. De kinderen deden veel beter mee. We merkten tijdens het dansen op dat de kinderen het leuk vinden om gewoon te zitten en muziek te luisteren. In de namiddag deden we estafette. De twee teams moesten het snelst rond alle kegels lopen, de stok doorgeven en iedereen aan de beurt laten komen. Het team dat de snelste tijd had, won. Dit heeft een halfuurtje geduurd, voor de kinderen begonnen ruzie te maken. Toen we een nieuw spel begonnen 'over the gate' deden heel wat kinderen hun best om goed mee te doen. We sloten de namiddag af met facepainting. Wat zo veel voldoening gaf om de kinderen zo bezig te zien.
Woensdag zijn we gestart met art. Hier konden de kinderen vrij schilderen individueel of in groep. We zijn begonnen met groep schilderen. Dit was zo hectisch maar de kinderen vonden het heel leuk. Wij iets minder aangezien we daarna mogen schrobben hebben. In de namiddag hebben we 'tussen twee vuren' gespeeld. Dit vonden de kinderen zo leuk dat we meerdere spelletjes gedaan hebben.
Donderdag hebben we toneel gespeeld. Hadassa en ik waren Roodkapje en de wolf. We begonnen met een inleidend toneel zodanig dat de kinderen nadien vrij waren zelf een verhaal of sprookje te kiezen. Zo kwamen de drie biggetjes, een zelfgeschreven verhaal en een verhaal over ninja's aan bod. Het was voor ons eens leuk kinderen in een rol te zien kruipen. In de namiddag hebben we spelletjes gespeeld. Dit varieerde van tussen twee vuren tot citroen citroen. Vooral lopen kwam aan bod.
Helaas is vandaag een betoging aan de gang tegen Zuma. We kunnen dus niet naar stage gaan omwille van veiligheidsredenen. Heel jammer want we gingen baseball spelen en prijzen uitdelen. Volgende week maken we het goed met een verrassingstrip, een paaseierenzoektocht, filmdag.